Rozdział 3

_Oczami Belli_
Komnata, do której weszliśmy, była przeciwieństwem wszystkich innych. Podłoga była z marmuru. Piękne ściany. Okna z witrażami. Po prawej stronie od wejścia był obraz Leonarda da Vinci "Mona Lisa" Hmm nie ma to jak ukraść najsławniejszy obraz na świecie i powiesić w zrujnowanym zamku, którym władają szurnięte wampiry. Na końcu sali był podest, a na nim kamienny tron. Zgadnijcie, kto na nim siedział.
- Afton?! - prawie krzyknęłam.
- Bingo moja droga! - wstał i gestem przywołał innego wampira. Ów wampir prowadził Renesmee.
- Nessie! - krzyknęłam. Mała wyrwała się i podbiegła do mnie. Przytuliłam moją córcie. Znów chciało mi się płakać. Trzymałam moją Ness w ramionach. Nareszcie.. Edward podszedł do nas i objął mnie i Renesmee.
- Jesteśmy razem.. - szepnął. Trwaliśmy w uścisku przez dłuższa chwilę. Teraz nic innego się nie liczyło.
- Ohh jak słodko.. - usłtszałam obleśny głos Aftona. Wstałam. Zaczęłam powoli do niego podchodzić.
- Ty... Jak mogłeś?! Jak mogłeś porwać Renesmee?!...
- Bella... - to był taki... Jakby stłumiony głos Very. Obejrzałam się. Alec. Pozbawił ich zmysłów. Niedobrze.. Bardzo niedobrze..
- A teraz... Idź za Alec'iem, a nic nikomu się nie stanie. - kiwnęłam głową. Odprowadzono nas do lochu. Po chwili przyszedł Afton.
- Żeby było jasne.. Ktoś z was musi zostać. Reszta odejdzie. Rozumiemy się? Nie obchodzi mnie czy zostanie wilk czy wampir. Ale ktoś z was musi zapłacić za te zbrodnie!
- Jakie zbrodnie? - zapytałam.
- Rasa wampirów, to szlachetna i wiekuista rasa. A wy co? Zmieszaliście ją. Pół człowiek - pół wampir, a do tego jeszcze pół wampir i pół wilk. Ktoś z was za to odpowie. - powiedział i odszedł. Moja rodzina stopniowo zaczęła odzyskiwać zmysły.
- Quil! - krzyknęła Vera. Dopiero teraz zauważyłam, że jest tutaj ktoś prócz nas. Wszyscy podbiegliśmy  do wilka.
- Ma złamane obie przednie łapy.. - powiedział Edward. - I cieszy się, że nas widzi.
- Cześć wujku! - Nikki przytuliła się do Quila.
- Jak się tu znalazłeś? - zapytałam.
- Mówi, że patrolował okolicę, kiedy natknął się na Demetriego, wtedy zaatakował. Niestety Demetri wygrał i zabrał go tu. Złamali mu obie łapy, żeby w razie czego nie atakował strażników. - wyjaśnił Ed. - Tylko jak my cię stąd zabierzemy.. Vera słyszysz ich?
- Nie.. Kompletnie nic... Kiedy prowadzili nas tymi korytarzami, musieliśmy przejść ze 3 a nawet 4 kilometry dalej. - Nagle Jake warknął.
- Co się dzieje? - zapytała Nessie.
- Quil nie! - krzyknęła Vera.
- O co wam chodzi? - byłam coraz bardziej niecierpliwa.
- Quil chce zostać.. - odpowiedział Edward.
- Nie wolno ci słyszysz?! Nie pozwolimy na to! - Veronica podeszła bliżej niego.
- Mówi, że jest słaby, nie da rady dalej iść i chce to zrobić dla nas, dla Nikki, dla Jake'a... - Jacob znów warknął.
- Nie.. - szepnęła Vera. - Pomyśl o twojej matce...Jake ma racje. Trzeba rozważyć kto musi zostać. Edward idzie, bo jest najszybszy i zaniesie dziewczynki w bezpieczne miejsce. Jacob musi iść, żeby pomóc mu w razie zagrożenia. - spojrzała na mnie. - Któraś z nas zabierze stąd Quila, a któraś zostanie...
- Nie! - krzyknął naraz Edward, dołączyła do niego Ness i Nikki. Jake warknął.
- Nie pytamy się o zgodę, tylko was informujemy. - odpowiedziałam stanowczo.
- Bello, nie.. - powtórzył Ed.- Ja zostanę. Dacie radę zanieść Nessie i Nikki. - Pokiwałam przecząco głową.
- Nie mogę cię znów stracić. Nie mogę ryzykować. - powiedziałam.

_Oczami Veronicki_
* Rozmowa moja i Jacoba*
- Ty na pewno nie zostaniesz.. - zapewnił.
- Jake.. Ja muszę.
- Nie! Ja zostanę! Dacie rade...
- Jacob, to ja zostanę. - dołączył Quil. - Na nic się nikomu nie przydam. Będę was tylko spowalniał.
- Quil nie udzielaj się! - rozkazał Jake. - Idziesz i koniec.
- Już postanowiłem. - odparł wilk. - To ja zostanę. Jacob zrozum. Ty, wy, macie rodziny. Ja nie. Twoja córka cie potrzebuje. Veronica cie potrzebuje. Jesteś moim przyjacielem i proszę spełnij moją ostatnia prośbę. Wyprowadź ich stąd.
- Ale... - spojrzał na przyjaciela. - Dobrze..
- Quil zostaje... - powiedziałam wszystkim. Już nikt nic nie mówił. Usiadłam z Nikki przy Jacobie. Pozostało tylko czekać na Aftona. Przez cały ten czas próbowałam usłyszeć kogoś z rodziny. Na próżno byli  za daleko. A co z Jane? Obiecała być w bezpiecznej odległości. Miała pomóc. Zostawiła nas... Po godzinie przyszedł po nas Alec. Zaprowadził nas do tej samej sali co wcześniej. Osłupiałam. Obok Aftona stała Jane!