Rozdział 21 "Chyba w cuda chłopczyk wierzy..."

Kiedy was nie było 

wpadł do mnie Zayn z przyjaciółmi.

 Chcą mi pokazać Instytut.

 Z nimi jestem bezpieczna, 

niedługo wrócę.

 Buziaczki 

                                                      Nik

- Jestem gotowa! - zbiegłam na dół, trzymając w ręce liścik do rodziny. Niall popatrzył na mnie i szybko mi go wyrwał. Zagłębił się w nim.

- Hm... - mruknął po chwili. - Nie lepiej powiedzieć prawdę? - spojrzał na mnie. Tuż za nim pojawił się Liam.

- Walnij się w ten tleniony łeb! Jak tylko dowiedzą się, że coś jest nie tak od razu zaczną nas ścigać. Dzięki temu listowi jesteśmy kilka godzin do przodu. - wyjaśnił.

- Chyba że ta... Alice zobaczy nas w wizji... - dodał Louis. 

- Nie miewa wizji już od kilku lat. Ja i tata skutecznie je blokujemy. - uśmiechnęłam się. 

- Panie skończyły plotkować? - Zayn wyszedł z kuchni. - Pora ruszać.. - skierował się w stronę drzwi.

- Czekaj! - zawołał Lou. - Trzeba dać jej jakąś broń.. - Zayn powoli się odwrócił. 

- Daj jej swój łuk.. - wtrącił Harry.

- Mój łuk?! - powtórzył Louis.

- Widziałeś kiedyś, żeby pół-wilk dotknął serafickiego ostrza? - zapytał brunet z ironią. - Daj jej to i nie gadaj. Musimy ruszać. - wraz z bratem byli już na dole. Ja ruszyłam za Louis'em po łuk...

- Sekundę! - zagadnęłam, kiedy schodziliśmy po schodach. - Przecież ja nigdy nie strzelałam z łuku.

- To proste.. - mruknął Lou. - Strzelasz instynktownie. 

- Ale...

- Zawsze możesz zostać. - wtrącił Zayn, przytrzymując mi drzwi. Wytknęłam na niego język i wyszłam przed dom. Oparty o ścianę stał piękny drewniany łuk, a obok kołczan ze strzałami. Louis pomógł mi to zapiąć. Gotowi czekaliśmy, aż Zayn skończy gadać przez telefon. Zirytowany Liam usiadł na schodach i wpatrywał się w swoje czarne buty. - Nie martw się mam ładniejsze.. - mruknął Zayn. - Dowiedziałem się tylko tyle, że musimy rozszyfrować tą zagadkę. Nie wiemy gdzie teraz jest Arthur i wątpię, że się  dowiemy... Niall daj tą kartkę.. - wszyscy zaczęliśmy się wsłuchiwać w czytającego blondyna. 

- Czekajcie! - przerwałam mu w pół słowa. - Lepiej trochę się oddalić .Wujek Edward może nas usłyszeć. - wszyscy zgodnie kiwnęli głowami. Byłam gotowa na odrobinę biegu, ale Liam mnie zdziwił. Wyjął tą.. stelę z buta i zaczął coś bazgrać na pobliskim drzewie. Po chwili czarne ślady na pniu zajaśniały. To wyglądało jak drzwi... 

- Panie przodem. - uśmiechnął się. - Wyśle nas prosto do Seattle.

- Co to jest? - zapytałam rozdziawiając usta.

- Brama--- westchnął Zayn. - Taki teleport po twojemu. A teraz właź tam i nie gadaj..
- Ale...
- Zawsze możesz zostać.. - przypomniał mi Zayn. Co to to nie. Zdecydowanym krokiem ruszyłam przed siebie. Poczułam, że zanurzam sie w jakieś galaretowatej substancji. Po kilku sekundach spadania wylądowałam na czymś śmierdzącym. Wysypisko w Seattle. Cudnie...
- Auć! - syknęłam, gdy poczułam czyiś bucior na swoim kolanie.
- Wybacz. - rozpoznałam głos Harry'ego. - Lepiej się odsuń, chyba że chcesz Niall'a na sobie. On zjada do 9 pizz dziennie.. - czym prędzej zeszłam ze sterty śmieci. Zaczęłam się rozglądać. Niebo było zachmurzone.
- Niall słoniu złaź ze mnie! - krzyknął Louis.
- Jestem lżejszy niż ty! - odparował blondyn.

- Gdybyś nie wpierdzielał 10 pizz dziennie byłbyś piórkiem, wiesz? - dodał Liam. - Auć! Zayn! Weź tego łokcia no!
- Po co się pchasz tam gdzie nie masz..? - dołączył mulat.
- I właśnie dlatego nie lubię podróżować przez Bramę.. - zaczął narzekać Niall.
- Zamknijcie się! - zdyscyplinował ich Harry. - Nie mamy czasu na wasze kłótnie. Myślcie lepiej nad zagadką.. - właśnie. Zagadka. Nagle mnie olśniło.
- Ukryty tam, gdzie ciemność przez długi czas się tli.. - zaczęłam recytować z pamięci. - Gdy ciepła doświadczy wszystko się zniszczy...
- Mamy to na kartce.. - zauważył Lou.
- Nie o to chodzi. - spojrzałam na niego z uśmiechem. - Nie rozumiesz? - pokręcił przecząco głową.
- Ciepło go zniszczy.. Co niszczy gorąc, jakakolwiek wysoka temperatura?
- No..
- No śnieg! Ukryty tam, gdzie ciemność przez długo czas się tli.. - zacytowałam znów.
- Śnieg i ciemność? - dołączył się Liam. - Coś z zimą...
- Gdzie przez długi czas jest ciemno? - wznowiłam pytanie.
- Noc polarna.. - zauważył Niall.
- Biegun Północny! - wykrzyknął Zayn. - Brawo! - podszedł do mnie i mnie przytulił. Wow.. to było takie.. dziwne, ale i miłe.. Puścił mnie i się zarumienił. Spojrzał na Harry'ego. - Rysuj bramę! - Harry wyjął stelę i zaczął kreślić runy na starych drewnianych drzwiach. Takich zarobaczonych i fuuj..
- Tym razem ja wchodzę ostatnia! - zastrzegłam. - Nie będzie wam zimno?
- Mamy znaki rozgrzewające... - uśmiechnął się Louis. - A ty... jesteś w samej bluzie.
- Mówisz to do wilka... - zauważył Liam.
- No tak..
Po chwili wylądowaliśmy w puchatym śniegu. Nie było mi zimno. Właściwie była to stała temperatura.
- To co dalej? - zapytał Louis, otrzepując się ze śniegu.
- Myślimy.. - odpowiedział sarkastycznie Liam.
- Czego najbardziej się boicie? - zapytałam.
- Co to ma do rzeczy? - zauważył Harry.
- Przezwyciężyć własne słabości, strach i rozpacz.. - zacytowałam.
- Ruiny zamków i podziemia.. - odparli wszyscy razem.
- Wow.. - uśmiechnęłam się. - Co za syndrom.. A więc trzeba znaleźć jakieś stare ruiny.
- Pora iść za ptaszkami.. - blondyn wskazał na niebo. Dokładniej na klucz ciemnych kruków. Wszyscy spoglądaliśmy na niego jak na wariata. - Kruki... - wyjaśnił. - Lubia opuszczone cegły.. Zamek jest z cegieł.. kamieni...
- Dobra prowadź.. - rozkazał Harry. Szliśmy tak przez pół godziny. Wśród zasp, śniegu.. błe.. mokre i zimne. Nie lubie zimy. W oddali zaczęły majaczyć jakieś dziwne kształty. Trochę jak mur. Tak. To zdecydowanie mur. Po 10 minutach doszliśmy do przerdzewiałej bramy.
- I am the champion.. - zaczął nucić Niall. - I am the champion.. na na na na na na..
- A w łeb chcesz czempionie? - wtrącił Louis. - Właź. - skierowaliśmy sie do okrągłej studni. Zajrzałam w głąb. Pustki..
- Tam.. - wskazał Louis dłonią. Wszyscy spojrzeliśmy na duże mosiężne drzwi.
- Nikt się tu nie zapuszcza? - szepnęłam.
 -Najwidoczniej.. - odpowiedział mi szept Zayna. Szybko wyciągnął swoje srebrne ostrze. - Wyjmij łuk i idź za mną. - rozkazał. Niall i Louis stanęli po obu stronach drzwi. Harry razem z Liam'em i Zayn'em stali przede mną. Posłusznie wyciągnęłam łuk i naciągnęłam strzałę. Przypomniałam sobie momenty, gdy oglądałam Władcę Pierścieni. Starałam się robić to samo co elfy.. Zabawnie to brzmi.
- Na trzy.. - usłyszałam szept Niall'a. - Raz.. dwa..
- Czekaj! - przerwałam. Sama nie wiem czemu. - Nie wydaje się wam to dziwne? Przecież mówiliście, że kruki tu przesiadują, a teraz nie ma ani jednego.. Jest tak cicho i spokojnie.. Nie ma żywej duszy.
- Ona ma rację.. - poparł mnie Liam. Coś tu nie gra.
- Tylko co? - dołączył Niall.
- Rozdzielmy się.. - zaproponował Harry. - Ja, Zayn i Niall przeszukamy lochy, a Liam, Louis i Niki piętra.
- W lochach przyda się łuk.. - zauważył Zayn. - Niki idzie z nami, a Niall z Lou i Liam'em.
- No dobra.. - zgodził się Niall. Reszta też nie miała sprzeciwów.
- Idziesz za nami i w razie czego wiej jasne? - poprosił Zayn.
- Mhm.. - mruknęłam i popchnęłam go na przód. Chyba w cuda chłopczyk wierzy...